An/Anoe (Babylonisch en Akkadisch: Anu)
Sumerische betekenis: hemel. Oudste god van de Babyloniërs en Sumeriërs, eerstgeborene uit de oerzee (wateren v/d ruimte). Voorvader van alle goden en heerser van de hemel voorbij de hemelen. Hij was verenigd met aarde en de vader van Enlil en Enki.
Mesopotamische hemelsgod met de gehoornde kroon. De stier is zijn dier. Behoort tot de oudste generatie van de Sumerische goden en was oorspronkelijk de oppergod van het Sumerische Pantheon. Hij kan aan goden functies geven en ze van hen afnemen.
Wat later in de tijd zien we bepaalde gaven van An overgaan op Marduk en Enlil, maar An behoud zijn prominente status gedurende gehele geschiedenis van de Sumerische goden.
Soms wordt An afgeschilderd als de schepper van het heelal, alleen of in gezelschap van Enlil en Enki. Van de drie hemelse niveau's bezat An de hoogste, dat is onveranderd zo gebleven. Een tablet beschrijft dat An is gemaakt van het "Rode luludanitu gesteente".
De oudste teksten maken geen melding van de oorsprong van de naam "An", later wordt hij gekoppeld aan Anšar en Kišar. In Sumerische teksten van het derde millennium v.C. is de godin Uraš zijn evenknie wiens positie later ingenomen wordt door Ki, de personificatie van "aarde". In Akkadische teksten wordt Uraš vervangen door "Antu", waarschijnlijk van "An" afgeleid.
An wordt regelmatig genoemd "Vader van de goden" en veel goden worden als zijn kinderen weergegeven. Inscripties uit Lagaš uit het derde millennium v.C. noemen hem ook als vader van Gatumdug, Baba en Ningirsu. In iets latere teksten: Adad, Enki, Enlil, Girra, Nanna-sin, Nergal en Šara. Als dochters van An zien we ten tonele verschijnen: Inana/Ištar, Nanaya, Nibada, Ninisinna, Ninkarrak, Ninmug, Ninnibru, Ninsumun, Nungal en Nusku. An is ook de leider van de Annunaki, alhoewel Enki daar ook aanspraak opmaakt in zijn "Enki en de wereldorde". An is ook de schepper van de demonen Lamaštu, Asag en de Sebettu. In het heldenverhaal "Erra en Išum" geeft An de Sebettu aan Erra als wapens waarmee de mensen konden worden afgeslacht wanneer het geluid dat ze maken hem zou ergeren.
Toen Enlil in macht An naderde kwamen hun functies elkaar ook te overlappen, Enlil ging dingen doen die An zou moeten doen en vice versa. An werd soms gelijkgesteld aan Amurru en in het Seleucidisch-Uruk met Enmešara en Dumuzi.
Een ander belangrijk centrum van de An-cultus was Der, evenals Uruk werd van Der gezegd dat het de stad van Anu omvatte. In Lagaš werd een tempel van An gebouwd door Gudea terwijl Ur-namma een tuin en altaar voor hem bouwde in Ur. An had ook een plek in de grote tempel in Babylon en Esagil en ontving offers in Nippur, Sippar en Kisj. In Assur werd een gecombineerde tempel voor An en Adad neergezet die later meerdere malen door diverse koningen is gerestaureerd, waaronder Tiglat-Pileser I.
Rond 3500 v.C. zien we An verschijnen, daarmee is hij op het moment de oudste god van de Sumeriërs.
Of An of Enlil nu de koningen benoemde is niet helemaal duidelijk maar we weten dat Alulim de eerste koning was die op de Sumerische koningslijst staat, hij regeerde maar liefst 28.000 jaar: "Nadat het koningsschap uit de hemel neerdaalde was het gesitueerd in Eridu. In Eridu werd Alulim koning, hij regeerde 28.800 jaar", aldus de Sumerische Koningslijst.
An had nooit zoveel met de mensen te doen, maar indirect oefende hij een grote macht uit en werd ook gedurende de gehele geschiedenis bovenaan het Pantheon gesteld.
In het geschrift "Gilgameš, Enkidu en de onderwereld" wordt verwezen naar de oerverdeling van het heelal waarbij An de hemelen in ontvangst neemt. Van hier zien we hem ook heersen in het gedicht over de vloed: Antra-hasis. Een korte periode wordt Ans' macht overgenomen door Marduk maar dat wordt even later vanuit Uruk weer hersteld.
Zie ook: De Sumerische koningslijst
Zie ook: Mesopotamië
Zie ook: Enki en de Wereldorde
Anatolië (Turks: Anadolu)
De oppervlakte van Anatolië bedroeg ongeveer 756.000 vierkante kilometer. In het Grieks betekent het "rijzende zon" oftewel oosten. De Romeinen noemden het gebied Asia Minor, wij kennen het ook als "Klein-Azië". De geschiedenis van Anatolië gaat ver terug. 'S-werelds oudste stad "Çatal Höyük", dat dateert van 7500-5000 v.C. en dicht bij de stad Konya in Centraal Turkije ligt bewijst dat hier al heel vroeg sedentair leven was. Een andere opgravingssite echter: "Göbekli Tepe", heeft onlangs geheimen blootgelegd welke door archeologen worden gedateerd tot 11000 v.C. Het werd gebouwd direct na de laatste ijstijd, en hoewel het niet echt een stad is maar een tempelcomplex gelegen op de top van een heuvel en zeer groot is, zeggen veel geleerden dat deze vondst de gedachtengangen over de menselijke evolutie drastisch zou moeten veranderen, omdat dit suggereert dat de noodzaak om te landbouwen en dieren te domesticeren in deze tijd al toegepast werd in de praktijk, sedentair leven dus. In het bronzen tijdperk zie we de eerste grote steden in Anatolië verschijnen, met Bogazkale als belangrijkste pre-Hettitische stad. De Hettieten overliepen dit gebied. Naast het vergroten van de omvang van hun Koninkrijk, ontwikkelden ze een prachtige cultuur. Veel van hun aardewerk, smeedwerk, gouden juwelen en beeldjes zijn tentoongesteld in het Museum van Anatolische beschavingen in Ankara. Het Hettitische rijk werd verzwakt door een toevloed van zeevolken die Anatolië binnentrokken vanaf de Egeïsche kust. De Hittieten overleefden nog een poosje in het Toros-gebergte maar hun grote rijk was verloren. In het machtsvacuüm dat ontstond, zien we veel kleinere groepen mensen komen en gaan door de jaren heen met inbegrip van de Phrygiërs, Urartiërs en de Lydiërs. De keizer van Perzië: Cyrus, heeft het gebied veroverd in 550 v.C. maar zijn opvolgers werden verslagen in 334 v.C. toen Alexander de Grote het land bestormde vanuit Macedonië en vrijwel alle steden in het Midden-Oosten veroverde. Hij was de eerste van vele heersers die westerse en oosterse culturen probeerde samen te voegen. De Byzantijnen en de Ottomanen hebben dit ook geprobeerd, maar na de dood van Alexander werd zijn rijk verdeeld tussen zijn generaals met veel burgeroorlogen tot gevolg. De Kelten waren inmiddels ook binnenvallen, zij stichtten Ancyra (Ankara) als hun hoofdstad en vanaf daar regeerden zij over de Egeïsche steden. Maar het meest krachtige tijdperk van alle Koninkrijk van Anatolië was het tijdperk van Pergamum. Hun koningen waren grote krijgers en gouverneurs maar ook volleerd kunstenaars, hadden een enorme bibliotheek die met die van Alexandrië kan wedijveren. De Romeinen waren tevreden dat zij "Asia" in de handen van de koningen van Pergamon kon laten, die het geboied voor hen onder controle hielden, maar hun laatste koning stierf zonder erfgenaam en het Koninkrijk kwam in 129 v.C. onder Romeins bewind met Efese als hoofdstad van de regio. Met de Romeinen kwam ook het Christendom. Hoewel de godsdienst tot lven kwam in Judea, verspreidde zij zich al in Zuid-Turkije en bleek een zó sterke stroming te zijn dat in 250 de Romeinse keizer Decius besloot tot het vervolgen van de Christenen. Echter, na zijn aftreden werd op hij opgevolgd door Constantijn die gelijke rechten voor alle religies uitriep. Hij bouwde ook een grote stad op de plek van het Griekse Byzantium en in 330 kwam deze stad bekend te staan onder de naam Constantinopel. Keizer Justinianus bracht het Oost-Romeinse (of Byzantijnse) rijk tot haar hoogtepunt door het veroveren van Italië, Egypte, Anatolië en Noord-Afrika. Hij verfraaide ook Constantinopel met veel grote gebouwen, de mooiste was wellicht de "Aya Sofya kerk", die 1000 jaar later werd omgevormd tot een prachtige moskee. Vijf jaar na Justinianus dood, werd Mohammed geboren in Mekka. In 612 hoorde hij tijdens het mediteren de stem van God die hem gebood alles te "reciteren" (noteren). Deze recitaties werden verzameld na zijn dood en in een boek gebonden door zijn volgelingen, dat boek staat nu bekend als de Koran. De volgelingen van de Islam begonnen aan de verovering van andere Arabische stammen. Zij bleven een gevaar voor de macht en de status van Byzantium. Zie verder: Turkije
Anchises
In de Griekse mythologie was Anchises de zoon van Capys en Themiste (dochter van de Ilus, de zoon van Tros). Hij was de vader van Aeneas en een prins van Dardanië, een grondgebied bij het naburige Troje.
Zijn roem in de Griekse mythologie komt van het feit dat hij een sterfelijk minnaar van de godin Afrodite (en in de Romeinse mythologie, de minnaar van Venus) was. Één versie is dat Afrodite zich voordeed alsof zij een Frygische prinses was en hem twee weken lang verleidde voor vrijpartijen. 9 maanden later leerde Anchises dat zijn geliefde een godin was, toen ze zichzelf bekend maakte en de zuigeling Aeneas aan hem toonde. Afrodite had hem gewaarschuwd dat als hij over de affaire zou gaan pochen, hij zou worden geraakt door de bliksem van Zeus. Hij deed dat tóch en raakte kreupel door de bliksem.
Één overlevering verteld dat dit gebeurde nadat hij zijn merries door de goddelijke hengsten van koning Laomedon had laten dekken.
Het belangrijkste vroege verhaal van Afrodite's verleiding van Anchises en de geboorte van Aeneas is de Homerische hymne aan Afrodite.
Volgens de Bibliotheca hadden Anchises en Afrodite nog een tweede zoon: Lyrus, die stierf kinderloos.
Volgens de scholiasten had hij later een vrouw genaamd Eriopis, een sterfelijke. Waarschijnlijk was zij zijn zus en dus tevens dochter van Capys en Themiste.
Volgens diverse verhalen had hij naast Aeneas en Lyrus nog meer kinderen. Homerus schrijft in de Ilias over een dochter genaamd Hippodameia, de oudste (en lieveling van haar vader en moeder), later gehuwd met haar neef Alcathous.
Na de nederlaag van Troje werd Anchises weggedragen van de brandende stad door zijn zoon Aeneas, vergezeld door Aeneas' vrouw Creusa die stierf in de ontsnappingspoging, zijn kleinzoon Ascanius was er ook bij. Anchises stierf uiteindelijk en werd vele jaren later begraven in Sicilië. Later bezocht Aeneas Hades en zag zijn vader opnieuw in de onderwereld.
Androclus
Zoon van de laatste koning van Athene: Kodros. Zijn broer Medon dacht de titel te erven maar kreeg hem niet, de Atheners zouden alleen nog maar de God Jupiter tot hun Koning dulden. Zijn taak werd samen met zijn broer Neleus het stichten van kolonieën op de peleponnessos. Volgens de Lacedaemoniërs (het huidige Laconia) stammen zij van Neleus af. Door de Romeinen werden deze kolonies "Medontidum" en "Nelidum" genoemd.
Andromache
Dochter van Eetion, koning van Thebe, vrouw van Hector. Werd na de Trojaanse oorlog door Neoptolemus, de zoon van Achilles gevangen genomen en tot vrouw gemaakt, nadat hij haar zoontje Astyanax in een ravijn had gegooid en haar schoonvader voor haar ogen had vermoord. (Haar vader was eerder al door Achilles gedood, tegelijk met al haar broers (7), volgens sommige beweringen had Eetion 8 zonen, dit als gevolg van het feit dat Podes door Menelaos in boek 17 wordt vermoord, wat later plaatsvond dan de moorden van Achilles in Thebe (in boek 6 haalt Andromache de moord op Podes aan). Vergissing van Homeros of had Eetion 8 zonen i.p.v. 7?). Na het overlijden van Neoptolemus gaat Andromache weer terug naar Troje alwaar ze Helenus huwt, broer van Hector. Ze sterft als gevolg van een ziekte.
Andromeda
Andromeda was in de Griekse mythologie de dochter van Cassiopeia en Cepheus, de koning van Ethiopië. Andromeda's moeder beweerde dat ze nog mooier was dan de zeenimfen, de Nereïden. De Nereïden voelden zich beledigd en beklaagden zich bij de zeegod Poseidon. Poseidon dreigde met een overstroming en een zeemonster het Koninkrijk van Ethiopië te vernietigen. De koning werd door een orakel geadviseerd zijn dochter te offeren. Andromeda werd aan een rots in zee geketend om te worden verslonden door het zeemonster maar Perseus, de neef van de koning van de stad van Argos zag haar en werd onmiddellijk verliefd op haar. Hij beloofde haar te redden als haar ouders hem zouden toestaan haar te huwen. Cassiopeia en Cepheus accepteerden, alhoewel ze eerder al aan Phyneus, de broer van Cepheus, beloofd hadden haar aan hem uit te huwelijken. Perseus doodde het monster en bevrijdde Andromeda. Andromeda drong erop aan dat hun bruiloft gevierd zou worden maar helaas: haar ouders waren hun belofte aan Perseus "vergeten". Er ontstond grote tumult en Perseus, die nét daarvoor al Medusa had verslagen, pakte het hoofd van Medusa en hield het omhoog waardoor iedereen versteende. Na het huwelijk verliet Andromeda haar land om met Perseus verder te leven die op zijn beurt later koning van Tiryns en Mycene werd. De godin Athena plaatste het beeld van Andromeda tussen de sterren als een beloning voor het vervullen van haar ouders' belofte.
Aniene
Aniene , Lat. Anio, rivier, 98 km. lang, ontspringend in Latium, Midden-Italië, en stromend naar het zuidwesten om uit te monden in de rivier de Tiber bij Rome. Twee aquaducten hebben sinds de oudheid water van de Aniene naar Rome vervoerd, en nu levert de rivier ook verschillende waterkrachtcentrales. Rond Tivoli, waar het een beroemde waterval vormt, wordt het ook de Teverone genoemd.
Ankara
In haar vroegste geschiedenis, ongeveer 300 V.C., werd Ankara geregeerd door de Perzen. De Perzen hielden hun heerschappij in de regio een paar honderd jaar lang totdat zij werden veroverd door een Noordelijke Keltische stam die vele gebieden in Europa overnam. Het was van deze stam waar de stad zijn naam aan dankt, afgeleid van het woord Ancyra, of "anker" in het Grieks.
Vroeg in de eerste eeuw kwam Ankara onder controle van het Romeinse Rijk. Het werd een belangrijk handelscentrum met een grote, kosmopolitische bevolking, talen van Galatisch-Keltisch tot Latijns alsmede de taal van de inheemse Frygiërs werd er gesproken. In de 4e eeuw werd Ankara, vanwege haar diverse bevolking, 1 van de steden waar de Romeinen met de Christenvervolgingen begonnen. In de volgende eeuw zou de stad een belangrijk centrum voor vroege christenen worden, we kunnen vandaag de dag nog overblijfselen uit die periode zien.
Uiteindelijk, in de 11e eeuw, kwam de stad onder controle van de Ottomanen en werd islamitisch. Ankara bleef onder hun controle tot de vroege 20e eeuw, tot Turkije, na lang gestreden te hebben voor onafhankelijkheid, zelf in 1923 de Republiek uitriep. Vanaf dat moment is Ankara de hoofdstad van Turkije en niet meer Istanbul.
Annalen
Annalen komt van het Latijnse zelfstandig naamwoord annales 'jaarboeken'. Dat is een verkorting van annales libri of libri annales: libri betekent 'boeken' en annalis (meervoud: annales) is het bijvoeglijk naamwoord bij annus 'jaar'. De Romeinen duidden hier boeken mee aan waarin de gebeurtenissen van een bepaald jaar werden beschreven.
In het Nederlands wordt annalen vaak gebruikt in uitdrukkingen als bijschrijven/opnemen/vermelden in de annalen. Daarin wordt annalen wat minder letterlijk opgevat, namelijk als 'geschiedschrijving' of 'geschiedenis'.
Anunnaki
In oude Sumerische geschriften wordt melding gemaakt van een volk genaamd de Annunaki. Ze zijn afkomstig uit het land van An (Anu) en hun koning/leider is Enki (zie: "Enki en de wereldorde").
De Anunnaki werden ook wel genoemd: Anunna (Vertaald: "zij van het vorstelijke zaad") of Anunnaku (Vertaald: "groep goden"). We zien ze ook wel geschreven als Anunaki of Anuna. In het algemeen werd met de term Anunnaki "Alle goden" (het Pantheon) bedoeld.
Benamingen:
- da-nun
- da-nun-na
- da-nun-na-ke4-ne
- da-nun-ke4-ne
- da-nun-na-ki
- e-nun-na-ki
- e-nu-uk-ki
- de-nu-uk-ki
- dA.NUN
- dA.NUN.NA
- dA.NUN.NA.KE.E.NE
- Anuna
- Anunna
- Anunnaki
- Anunnaku
- Anunnakku
In iets latere tijden zien we de Anunnaki ook wel als onderwereldgoden in tegenstelling tot de hemelgoden de "Igigi".
In sumerische context worden de Anunnaki als de hoogste goden in het Mesopotamische pantheon beschreven maar het woord werd mogelijk ook gebruikt om een pantheon van 1 bepaalde stadstaat te beschrijven zoals de "Anunna van Eridu" of de "Anunna van Lagaš". Het is niet duidelijk hoeveel goden we hier eigenlijk om spreken, 1 bepaalde tekst beschrijft de "50 Anunna van Eridu".
1 van de belangrijkste functies van de Anunna was het beslissen en uitvoeren van het lot van de mensen. Bijvoorbeeld in de Sumerische mythe "Enki en de wereldorde". Echter soms worden de Anunna ook met de onderwereldgoden geconformeerd zoals vermeld in de mythe "Inana's afdaling in de onderwereld". Dit is overigens niet zo heel bijzonder, bij de oude Grieken zien we bijvoorbeeld de Harpijen eveneens zowel in de bovenwereld als beschermers van iets of iemand of juist als uitvoerders van straffen op iemand, alsook in de onderwereld als wachter bij de ingang van Hades om de levenden buiten te houden en de doden binnen. Alhoewel de Anunna(ki) nauwelijks als goden aanbeden werden en we weinig rituelen terugzien omtrent hun goddellijke status, zien we in de Ur-III periode wel degelijk offers gebracht worden aan de Anunna, alhoewel het bewijsmateriaal ook uit deze periode niet in overvloed over ons heen komt, we moeten het met slechts enkele teksten stellen.
De betekenis van de term Anunna veranderde na de Oud-Babylonische periode, toen het gebruikt werd om de goden van de onderwereld te betitelen. Hun tegenhangers waren de hemelgoden Igigi. In sommige geschriften heeft Igigi dezelfde betekenis als Anunnaki eerder had. Het zogenaamde Babylonische scheppingsverhaal "Enuma eliš" vertelt hoe Marduk 300 Anunna aanstelt voor werk in de hemel(s) en hetzelfde aantal voor werk in de onderwereld, in totaal 600 goden. Het lijkt alsof de twee termen ook in die tijd al eens door elkaar gehaald werden, maar in het gedicht "Erra" worden de Igigi duidelijk van de Anunna gescheiden. De Anunnaki zien we verschijnen in vloeken en bezweringen waarin hun naam wordt aangeroepen, maar vooral in de sagen en andere teksten komen ze veelvuldig voor. In zijn gelijknamige Epos wordt Gilgameš genoemd als "Rechter van de Anunnaki". Waarschijnlijk is dit een referentie naar zijn taak als rechter in de onderwereld. Van de Anunna kan gezegd worden dat het broers en zusters zijn, de individuele goden zijn alleen. Aangezien de Anunna vaak afgebeeld werden als vogelachtige en ook visachtige wezens mag men aannemen dat men destijds ook geloofde dat zij meerdere geborenen per bevruchting konden hebben, zoals bij vissen en vogels ook het geval is. We kennen het stuk dat de vrouw van Enki 8 kinderen baarde om Enki te kunnen genezen bijvoorbeeld.
Een heiligdom voor de Anunna is nooit gevonden, mogelijk omdat zij verspreid over heel Mesopotamië waren. Hun namen bleven gebruikt worden tot aan de tijd van de Seleucieden (na Alexander de grote, 311-63 v.C.).
Zie ook: Enki en de wereldorde
Zie ook: Mesopotamië
Antalkidasvrede
Antalkidas was een Spartaans soldaat en diplomaat. Zoon van Leonides. Omstreeks 393 v.C. werd hij naar Tiribazus gezonden, Perzisch satraap van Sardis, om de vriendschappelijke relatie tussen Athene en Perzië te ondermijnen, door erkenning aan te bieden van de Perzische claims op Klein-Azië en de heerschappij over de Griekse steden aldaar. De Atheners zonden een afvaardiging onder Konon(os) om tegenmaatregelen te nemen. Konon(os) werd door Tiribazus (voorstander van Sparta) gevangen genomen, maar Ataxerxes II (Mnemon) keurde dit af en riep zijn satraap terug. In 388 besloot Antalkidas (toen commandant van de vloot) om Perzië te assisteren tegen Athene en zijn successen in de nabijheid van de Hellespont waren zódanig groot dat Athene graag het vredesaanbod van Antalkidas aannam: de Antalkidasvrede was een feit.
Antichrist
In het Nieuwe Testament is de Antichrist degene die zich tegen het Evangelie keert. In het vroegste christendom is hij de verderfelijke heerser die op het wereldtoneel verschijnt als voorbode van de eindtijd. Volgens de Katholieke Kerk is de Antichrist het pseudo-messianisme waarin de mens zichzelf verheerlijkt in plaats van God en Diens geïncarneerde Woord. "Antichrist" komt van het Griekse antichristos. In het algemeen staat het voor een term voor degene die zich tegen christus keert of zich als christus doet uitgeven.
De antichrist wordt in verband gebracht met de duivel, ook wel het beest en de draak genoemd. Volgens het christelijke geloof wordt de antichrist tot werktuig van het beest op de vooravond van de Apokalyps of de eindtijd. Hij zou grote wonderen verrichten zodat iedereen gaat geloven dat hij de wederopstanding van christus is. Al honderden jaren wordt in de literatuur en de beeldende kunsten melding gemaakt van Messiassen en Antichristen, de vermeende nog-te-komen-eindtijd is echter uitgebleven, althans tot de dag van vandaag nog steeds.
De christelijke traditie zegt dat we moeten uitkijken naar de Antichrist, die kort voor de grote eindstrijd zal verschijnen.
- Hij is de Zoon van Satan: de Antichrist was de volmaakt slechte mens omdat hij volledig het tegenovergestelde was van de volmaakt goede mens, Jezus Christus. Nét zoals christenen geloven dat Jezus Christus de Zoon van God was, zo beweren ze ook dat de Antichrist de Zoon van Satan was. Jezus werd geboren uit een maagd. Dus de Antichrist zou geboren worden uit een vrouw die schijnbaar maagd was, maar in werkelijkheid een hoer was. Waar Christus God in het vlees was, was de Antichrist Satan in het vlees. In het nieuwe testament zijn er slechts drie passages die de Antichrist noemen, allemaal in de brieven van Johannes (1 Johannes 2,18-27, 1 Johannes 4,1-6, 2 Johannes 7). Ze suggereren dat het einde van de wereld elk moment kan worden verwacht.
- Het boek Openbaring beschrijft een bijzondere figuur als "het beest uit de zee" en "het beest van de aarde", waarvan de naam het getal van zijn naam is: 666, zijnde eveneens het getal van de mens.
- Hij zou zeven jaar regeren voordat hij zal worden verslagen door de engel Gabriël of Christus en de goddelijke legers, voorafgaand aan de opstanding van de doden en het Laatste Oordeel.
- Tegen het jaar 1400 zien we een ander verhaal over de Antichrist: hij was de paus of zelfs de instelling van het pausdom en de kerk zelf. "De paus kan de antichrist zijn, of de veelheid van pausen die die positie innemen samen met de kardinalen en bisschoppen van de kerk. Dit was het standpunt over de antichrist dat de protestanten innamen ten tijde van de 16e-eeuwse Reformatie. Maarten Luther (1483-1546) was ervan overtuigd dat hij in de laatste dagen leefde. Voor hem voldeed de paus aan alle criteria voor de antichrist. De paus, zo verklaarde hij, "is de ware antichrist in de eindtijd die zichzelf heeft verheven en zich tegen Christus heeft opgesteld".
- Van vele mensen werd en wordt beweerd dat zij de antichrist zijn: de Romeinse keizer Nero, de Paus, Barack Obama. Ook wordt beweerd dat het de Mahdi van de Islamieten is of de Maytreya. Luther en Calvijn beweerden dat de antichrist werd belichaamd door de pausen.
Antigonen van Macedonië (koningen van Macedonië uit de dynastie der antigonen)
Antipatros van Sidon (2e eeuw v.C.)
Grieks schrijver en poëet, het best bekend om zijn lijst van de 7 wereldwonderen. Samen met Philoon van Alexandrië behoort hij tot de bekendste beschrijvers van de 7 wereldwonderen.
Antipatros van Thessaloniki (ca. 30 v.C. - 50 a.D.)
Grieks schrijver en poëet, auteur van verscheidene epigrammen in de Griekse anthologie. Het schrijven van epigrafen was ook zijn bron van inkomsten vanaf het laatste deel van de regeerperiode van Augustus (ca. 10. v.C.) mogelijk tot aan de regeerperiode van Caligula (38 a.D.). Waarschijnlijk is hij dezelfde dichter als die ook "Antipater Macedo" genoemd wordt. Dankzij zijn werken over watermolens weten we dat er vanaf ca. 300 v.C. diverse types watermolens werden gebruikt.