Gedetailleerde informatie (co)

Codrus/Kodros

Laatste koning van Athene, opvolger van Melantos. De vroegste versie van het verhaal van Kodros komt voort uit de 4e toespraak tegen Leocrates door Lycurgus van Athene.In de tijd van de Dorische invasie van de Peloponnesos (1068 v.C.), raadpleegden de Doriërs een orakel (de Sibille van Delphi), het orakel voorspelde dat hun invasie slagen zou zolang de koning niet zou worden geschaad. Het nieuws van deze profetie, vond snel zijn weg naar de oren van Kodros. In volle toewijding en overgave vermomde Kodros zich als een boer en zette een kampement op in de nabijheid van de Doriërs aan de overkant van de rivier, waar hij een groep Dorische soldaten uitlokte. Hij vond de dood en de Doriers realiseren zich dat, nu Kodros is overleden, zij hun geprofeteerde nederlaag zouden krijgen en ze besloten zich uit angst hiervoor terug te trekken, een vrede volgde. Medon, de oudste zoon van Kodros, nam de troon over doch raakte verlamd en zijn jongere broer maakte aanspraak op de troon, tót het orakel een uitspraak deed ten gunste van Medon, hij werd eerste magistraat, met de titel van Archon, maar geen koning. In klein-Azië werden kolonieën gesticht onder leiding van Nelius/Neleus en Androclus, de andere twee zonen van Kodros.

Colchis

Koninkrijk van Aeetes, gelegen helemaal in het oosten van de Zwarte Zee. Tegenwoordig een streek die deel uit maakt van Georgië, Turkije en Rusland. Hier, in een geheime grot van de god Ares, had Aeetes het gulden vlies opgehangen, tot het werd weggehaald door de Argonauten.

Colossus van Rhodos

Een 32 meter hoog bronzen beeld van de zonnegod Helios in de haven van Rhodos, gebouwd ter ere van de herdenking van de grote overwinning van Rhodos (305 - 304 v.C.). In 226 v.C. vernietigd door een aardbeving, waarna het 900 jaar lang bleef liggen. In 654 door het Arabische leger in kleine stukjes gehakt en als schroot verkocht. 1 van de 7 wereldwonderen.
Zie ook: De Colossus van Rhodos

Constantinopel (Istanbul)

Vanaf 1923 wordt Constantinopel Istanbul genoemd. Turkse stad aan de Bosporus. De oude stad (Stamboel) welke in het noorden wordt begrensd door de Gouden Hoorn is een grote en diepe ankerplaats, aan de andere kant van de Gouden Hoorn liggen de voorstad Galata, de oude Europeanen-wijk Pera en de Büyük Carsï. In Istanbul bevinden zich vele fraaie moskeeën (Aya Sofia). Tot 324 a.D. het Griekse Byzantion (Byzantium), tot 1453 het Oost-Romeinse (Byzantijnse) Constantinopel. Het werd na de verovering door Turkije de residentie van de sultan.

Constantinus I

Ook wel: Constantijn de Grote. Keizer Constantijn (ca. 280-337) regeerde tijdens een belangrijke overgang in het Romeinse rijk. Zijn aanvaarding van het christendom en zijn vestiging van een oostelijke hoofdstad, die later zijn naam zou dragen, markeren zijn heerschappij als een belangrijk scharnierpunt tussen de oude geschiedenis en de middeleeuwen.
Het Romeinse rijk waarin Constantijn werd geboren, was er 1 van chaos en anarchie. Burgeroorlogen, invasies en ziekten verscheurden het rijk zóerg dat dit tijdperk wordt beschouwd als de crisis van de derde eeuw. Keizer Diocletianus probeerde orde te scheppen door macht te verdelen middels een vierheerserschap (tetrarchie) dat over de vier delen van het rijk zou regeren.
Het plan van Diocletianus viel in duigen. Na de dood van zijn vader in 306 na Christus, werd Constantijn door de soldaten van zijn vader tot keizer uitgeroepen. De volgende 18 jaar vocht hij tegen de drie andere Romeinse heersers, zijn rivalen, om de enige keizer te worden. De slag bij de Milvische brug buiten Rome in 312 na Christus was een keerpunt voor Constantijn. Hij versloeg een rivaal, zijn zwager Maxentius, en kreeg de mantel van de West-Romeinse keizer. Maar van veel groter belang was een openbaring die hij voor de slag meemaakte.
Volgens Constantijns biograaf Eusebius, zagen Constantijn en zijn troepen een kruis van licht aan de hemel, samen met de Griekse woorden voor "In dit teken overwinnen". Die nacht had Constantijn een droom waarin Christus de boodschap versterkte. De keizer ordonneerde dat het christelijke symbool van het kruis op de schilden van zijn soldaten moest komen. Toen hij zegevierde bij de Milvische brug, schreef hij de overwinning toe aan de god van de christenen. Moderne geleerden debatteren nog steeds over het verhaal en of de bekering van Constantijn oprecht was of een politieke manoeuvre. Hoe dan ook, in 313 na Christus ontmoette Constantijn Licinius, de oostelijke keizer, en samen vaardigden ze het Edict van Milaan uit. Het edict verleende de christenen en anderen de volledige bevoegdheid om díe religie te onderhouden waaraan ieder de voorkeur gaf.
Constantijn nam in 324 na Christus de volledige controle over het rijk over. Rome verloor echter haar glans voor hem. De spanningen tussen de heidenen van de stad en de christelijke keizer bleven hoog. Bovendien realiseerde Constantijn zich vanuit militair oogpunt dat het gemakkelijker zou zijn om bedreigingen uit het oosten af ​​te weren en om waardevol gebied en graanschuren in Egypte te beschermen als hij zijn hoofdstad naar een beter verdedigbare oostelijke locatie zou verplaatsen. Hij verliet Rome voorgoed om een ​​keizerlijke stad te bouwen die zowel zijn macht als zijn geloof zou verheerlijken.
Constantinopel (het huidige Istanbul), zijn hoofdstad, werd ingewijd in 330 na Christus. Voorheen bekend als Byzantium, stond het al meer dan een eeuw onder Romeins gezag, maar Constantijn herbouwde het en breidde het uit op monumentale schaal. Hij verdrievoudigde de omvang van de bestaande stad en bood volledig burgerschap en gratis brood aan om mannen van stand aan te moedigen daar met hun gezin te verhuizen. Een groot paleis en imposante wetgevende zalen maakten de stad tot de nieuwe hoofdstad. Kerken begonnen de skyline te accentueren; Christenen werden verwelkomd en andere religies werden over het algemeen getolereerd. Het westerse rijk brokkelde geleidelijk af tot de val van Rome in 476 na Christus. Toch bleef de hoofdstad van Constantijn en het christelijke fundament dat hij daar voor het rijk legde, bloeien gedurende bijna duizend jaar.
Tegen de tijd dat Constantijn zijn nieuwe hoofdstad vestigde in 330 na Christus, was de stad die Constantinopel zou heten, meerdere keren van eigenaar veranderd tussen regionale grootmachten. Darius I van Perzië, de Delische Bond, de Spartanen en Alexander de Grote hadden allemaal deze strategische haven die bekend staat als Byzantium aan de Bosporus geregeerd (Bosporus: een zeestraat tussen de Zwarte Zee en de Zee van Marmara). De Romeinse keizer Septimius Severus verwoestte de stad in 196 na Christus en herbouwde een grootsere versie, die Constantijn uitbreidde voor zijn Nieuwe Rome. De stad werd een welvarend en belangrijk centrum van geloof, macht, handel en architectuur. De historische Hagia Sophia (hierboven) werd gebouwd door keizer Justinianus in de zesde eeuw, het hoogtepunt van de glorie van Constantinopel.

Constantinus II

Constantijn II, wiens volledige naam "Flavius Claudius Constantinus" was, was de zoon van Constantijn I en Fausta. Primaire bronnen voor het leven en de heerschappij van Constantine II zijn schaars. Hij werd waarschijnlijk geboren in Arles in de zomer van 316 a.D. en, net als zijn broers, opgegroeid als een Christen. Hij werd Caesar op 1 maart 317 en was betrokken bij militaire expedities op zeer vroege leeftijd. Bijvoorbeeld in 323, lijkt hij te hebben deelgenomen aan de campagnes van Constantijn I tegen de Sarmaten. In 326, werd hij nominaal bevelhebber van Gallië gezet 10-jarige leeftijd kort na de dood van zijn halfbroer Crispus. Constantinus generaals behaalden blijkbaar een overwinning op de Alemannen, aangezien de titel "Alamannicus" op zijn inscripties vanaf het jaar 330 verschijnt. In 332 was hij veldcommandant van Constantinus I tijdens de laatste campagne tegen de Goten. Voor 335 trouwde hij, maar zijn vrouws' naam is niet bekend. In de jaren voor zijn vaders dood in 337 hield hij Hof in Gallië.
Na de dood van hun vader op 22 mei 337, en de daaropvolgende moord op andere familieleden en erfgenamen, ontmoetten Constantinus II en zijn twee broers elkaar in het eerste deel van September 337 in Pannonia waar ze werden toegejuicht door het leger en het rijk onderling verdeelden. Constantijns nieuwe rijk bestond uit Groot-Brittannië, Gallië en Spanje. Bij zijn toetreding, liet hij de vurige trinitarische bisschop Athanasius vrij uit zijn ballingschap en liet hem terugkeren naar Alexandrië. In 340 stierf Constantine II, in een veldslag in de buurt van Aquileia.