Hades
Hades was zowel de naam van de oude Griekse god van de onderwereld (Romeinse naam: Pluto) als de naam van de schimmige plaats onder de aarde die werd beschouwd als de eindbestemming voor de zielen van de doden. Misschien wel als de meest gevreesde van alle goden, wordt hij door zowel Homerus als Hesiodus beschreven als "meedogenloze", "walgelijke" en "monsterlijke" Hades. De vrouw van de god was Persephone, die hij ontvoerde om zich bij hem in de onderwereld te voegen en zijn symbool is een scepter of hoorn des overvloeds.
Hades De God:
Na de omverwerping van eerst de Titanen en daarna de Cyclopen door de Olympische goden, lootte Hades met zijn broers Zeus en Poseidon om te beslissen welk deel van de wereld elk zou regeren. Zeus ontving de lucht, Poseidon de zeeën en Hades de onderwereld. Misschien een minder prominente hoofdrolspeler in de mythologie dan de andere Olympische goden, maar Hades moest niettemin door veel gewone Grieken met ontzag zijn benaderd. Zelfs het uitspreken van zijn naam werd vermeden. Er zijn ook verslagen van offerpraktijken ter ere van Hades, die 's nachts werden uitgevoerd en waarbij het bloed van de slachtoffers werd achtergelaten om in de aarde te sijpelen om de god van de onderwereld te bereiken.
Hades was de enige god die niet op de berg Olympus woonde, maar in een donker paleis onder de aarde. De god had ook een helm gemaakt door Hephaistos die de drager onzichtbaar maakte, en het was deze helm die werd gebruikt door Athena toen ze tegen Ares vocht in Homerus' verslag van de Trojaanse oorlog in de Ilias en door Perseus in zijn zoektocht naar het hoofd van Medusa.
In de mythologie werd Hades verliefd op Persephone, de dochter van Zeus en Demeter, en ontvoerde haar om bij hem te wonen. Toen Hermes dit ontdekte, eiste hij dat Persephone zou worden teruggebracht naar Demeter en er werd besloten dat als ze geen voedsel van Hades had gegeten, ze naar de bovenwereld kon terugkeren. Echter: Hades misleidde het meisje om een granaatappelzaadje te eten en daarom kon ze maar voor de helft van het jaar terugkeren naar de levenden. Deze mythe stond misschien symbool voor de cyclus van leven en dood, planten en oogsten. De viering van Persephone's terugkeer naar de bovenwereld was waarschijnlijk een onderdeel van de beroemde Eleusische mysteriën die werden opgevoerd in het heiligdom van Demeter in Eleusis.
In de archaïsche en klassieke Griekse kunst wordt Hades meestal voorgesteld als een meer volwassen man, met een baard en met een scepter, een tweeledige speer, een plengoffervaas of een hoorn des overvloeds, symbolisch voor de minerale en plantaardige rijkdom die uit de grond komt. Soms zit hij op een ebbenhouten troon of rijdt hij op een strijdwagen getrokken door zwarte paarden, vaak met Persephone aan zijn zijde.
Hades De Onderwereld:
Men geloofde dat de god Hermes de zielen van overledenen naar de rivier de Styx in de onderwereld leidde, waarna de oude schipper Charon hen naar de poorten van Hades bracht waar Cerberus, de woeste driekoppige hond (of vijftigkoppige volgens Hesiodus) met slangen uit zijn lichaam komend, hield de wacht om zielen binnen te houden in plaats van anderen buiten te houden. Het was om Charon te betalen dat nabestaanden een muntstuk in de mond van de overledene stopten. De onbegravenen en degenen die de bootsman niet betalen konden waren veroordeeld om als geesten over de aarde te zwerven. Dit geloof zinspeelt op de dubbelzinnige aard van Hades. Het was niet per sé een plaats van kwelling en lijden, maar in de meeste gevallen gewoon de laatste rustplaats van de ziel. Bij aankomst bij de poorten van Hades werd de eindbestemming van de zielen bepaald door een beoordeling van hun daden tijdens hun leven. Traditioneel waren de drie zielenrechters Minos, Rhadamanthys en Aiakos, die zelf bekend stonden om hun eervolle leven. Zielen die een bijzonder goed leven hadden geleid, werden eerst meegenomen om het water van de rivier de Lethe te drinken, waardoor ze alle slechte dingen vergaten, en daarna werden ze meegenomen naar de idyllische Elysische velden. De zielen waarvan werd vastgesteld dat ze een slecht leven hadden geleid, werden in handen van de Furiën gelegd en naar Tartarus gebracht, het laagste niveau van Hades, om gestraft te worden voor hun wandaden. De zielen die de goden hadden beledigd met hun goddeloosheid, werden veroordeeld tot eeuwige pijniging. Voorbeelden van degenen die zo werden gestraft waren Sisyphus die voor altijd een rots een heuvel op moest rollen, Tantalos die zijn dorst nooit kon lessen, Oknos die eeuwig het ene uiteinde van een touw vlecht terwijl een ezel het andere uiteinde opeet, de dochters van Danaus die moesten proberen een zeef met water te vullen, en Ixion die was vastgebonden aan een altijd draaiend rad.
Hoewel het een angstaanjagende plek was voor de levenden, werd Hades bezocht door verschillende helden in de loop van hun avonturen, waaronder Hercules om Cerberus te vangen in de laatste van zijn twaalf werken, door Odysseus om het advies in te winnen van de wijze Tiresias en door Orpheus.
