Gy die de sieckte queect, en doetse weer verdwijnen,
Aensiet een Christen hert, belegert met veel pijnen:
O Vader alles troosts! Gy weet, en ick beken
Dat ick een aarden vat, en broos van stoffe ben.
Aensiet de swackheyt dan van uwen armen dichter:
Myn rouwe wonden slaft, en maect myn qualen lichter:
Of soo ’t u dus behaegt om onser sonden schult,
Soo wapent mijne borst bestendich met gedult:
Dit harnas eischt den noot, want jaren sach ick enden;
Maar noyt myn swarigheen, en daeg’lijksche ellenden.
Dit maect my ’t leven suur, en mat de geesten af,
En doet ons hemelwaerts vaeck suchten om het graf.
Als ick de Swaluw sie gherbergt aen de Gevel
Van ’t overlenend huys, ô die van d’aertsche nevel
Ontslagen, spreeck ick dan, mocht nestlen daer ’t gestarnt,
Daer ’t gout in ’t blau Torhoys soo flonckerende barnt.
Gy weet het, goede God! hoe vyerig uwen siecken
Na een gesonder locht, door ’t roeyen van sijn wiecken,
Opstijgen wil geswint, of dat een van u Bôôn
Hem op sijn pennen draegt, in uwen rijcken throon.
Als ick, om tijt-verdrijf, met mijne stem ga paren
Den weêr-klanck van myn Luyt en sangerige snaren,
Dan dunct my dat U geest met mijne geest getuygt
Hoe ’t heylig heyrschaer Gods daer boven speelt en juyght.
Dees lust tot ’t hoogste goedt, dit Goddeiijck verlangen,
Uyt dees quellagie wort geboren en ontfangen.
Wy nemen dan in danck den tijdelijcken druck:
Laet ons, ô Heer! slechts niet beswijcken onder ’t juck;
Noch laet d’ellende niet te seer ons broosheyt tergen,
Noch meer als het vermach, wilt niet u schepsel vergen;
Soo sal myn sangeres u roemen onder maen
En ’s werelts duystre nacht, en schaduwen versmaen,
Om ’t salich licht, tot dat de geest van ’t hij! ghescheyen,
Sal weerdich zijn bekent, te juychen met u reyen.