Sang
Klaere, wat heeft ‘er uw hartje verlept
dat het verdriet in vroolijckheidt schept,
en altijd eeven beneepen verdort,
gelijck een bloempje, dat dauwetje schort ?
Mooghje niet gaen te kust en te keur ?
Krielt het van vrijers niet om uw deur ?
En doeje niet branden, en blaecken, en braên
al waer ’t u op lust een lonckje te slaen.
Anders en speelt het windetje niet,
op elsetacken, en leuterigh riet,
als: lustighjes: lustighjes. Lustighjes gaet
het waetertje, daer ’t tegen ’t walletje slaet.
Siet d’openhartighe bloemetjes staen,
die u tot alle blijgeestigheidt raên.
Self ’t zonnetje wenscht’ u wel beter te moe,
en werpt u een lieffelijck ooghelijn toe.
Maer soo se niet, door al hun vermaen,
steeken met vreughd uw sinnetjes aen,
soo sult ghij maecken aen ’t schrejen de bron
de boomen, de bloemen, de sujvere zon.