Laura
Zo, gelijk in de lent’
vaak, in ‘t schoonste der lent’,
ons de jeugdige morgen
met een’ vriendlijken lagch begroet;
en het zagte gelaat
der ontloken natuur
den verrezenen landman
een’ bekoorlijken dag voorspelt
Laura! even zo gul,
even vriendlijk lagcht
ons de jeugdige morgen
van de lente uwes levens toe;
daar uw minlijk gelaat,
zagt, als dat der natuur,
den verrukten beschouwer
eens den heerlijksten dag voorspelt.
O! wanëer deze dag
eenmaal waarlijk genaakt,
en ‘t vijandige noodlot
dan mijn oge zijn’ glans niet rooft,
o! dan, Laura! gewis
toont u schoner mijn lied,
daar ‘t dan ‘t lied enes vriends is,
die het heil van een’ vriend gevoelt.