Wat suft ghy Amsterdam om ‘t onghewoon verbreden
Van ‘s Avontstarren glans? of waendyt ‘s Hemels stem,
Die ‘t onderworpen Aerdtrijck dreycht met nieuwicheden?
Soo placht: maer dese reys regeert het aerdtrijck hem.
‘T is, dat de Star gelockt door ‘t minnelijck vergaeren
Van twee gelieven, die sy wijsen comt te bedt,
Nauw wachtende’ op haer dienst in d’ wre te verclaren,
Meer als gemeene toorts in ‘t helder Westen sett.
Die Maghet licht sy toe, die uwen Roem van Vrouwen
Hipplende byder Aerdt, en schreumich voor de vlucht
Eerst hart ghegeven heeft haer vleugels te vertrouwen,
En roeren boven ‘t hooft des arents inde lucht.
O brave Moeders braver Dochter, in den sinne
Des Eedlen Jeuchts vergoodt, Ida, Ida, Quekels bloet!
Gaet henen, gaet, getroost u Dienaers smart, en Minne
Te boeten, woeckerwijs, met lang-verlanget goet.
Vlammende Bruydegoom, siet hoe de tedre kaeken
Des wel gebooren Bruyts de schaemt met rootheyt sprengt,
Dits uwen Avontstar, die d’ wre seyt te naeken,
Die soete wrevelheyt met bitse vriendtschap mengt
Dus langhe ghy in ‘t gros haer gaven placht te vieren,
‘T aensienelijck gelaets grootachtbarende strael,
Haer Lichaem schoon van snee, vol Eedele manieren,
En wijsheyt voort gebracht met d’ aldersoetste tael.
Maer in een overvloedt van duysent schoone dingen,
U vratighe ooghen nu te weyde sullen gaen,
U dartel Handen, en clevende Lippen springen,
Sien ick, van ‘t een op ‘t aer, ay laeter doch wat aen!
Van Vlechten, Lippen, Hals, op dat ick niet wil noemen,
T’hans keerende op het geen dat ghy nu overslaet:
Soo dweerelt wufte bye, in eenen hof vol bloemen,
Van een op aer, tot sy niet onontgonnen laet.
In ‘t flonckren van de Min, en ‘s Lichaems weelicheyden,
Belonck’ het opgetoogen ooch van u verstandt
Haer Siele deftich, vroom, rechtvaerdich, heusch, bescheyden,
En spliss’ u hart aen thaer met stantvastiger brandt.