Hadt hy Hollandt dan ghedragen,
onder ’t hart,
tot sijn afgeleefde dagen,
met veel smart,
om ‘t meyneedigh swaert te laven,
met sijn bloet,
en te mesten kray en raven,
op sijn goet ?
Maer waerom den hals gekorven ?
Want sijn bloet
was in d’aders schier verstorven:
in sijn goet
vontmen noyt de Pistoletten
van ’t verraet,
Wtghestroyt, om scharp te wetten
‘s Vollecks haet.
Gierigheyt en wreetheyt beyde,
die het swaert
grimmigh ruckten uyt der scheyde,
nu bedaert,
suchten: wat kan ons vernoegen
goet en bloet ?
Och, hoe knaecht een eeuwigh wroegen
ons ghemoedt !
Weest te vreen, haelt Predikanten,
west en oost:
gaet en soeckt bij Dortse santen
heyl en troost:
‘t is vergeefs, de Heer koomt kloppen,
met sijn woort,
Niemandt kan de wellen stoppen
van die moort.
Prince:
Spiegelt, spiegelt u dan echter,
wie ghy zijt:
vreest den worm, die desen rechter
‘t Hart afbijt.
Schent uw’ handen aen geen Vaders,
dol van haet.
Scheldt gheen Vroomen voor verraders
van den staet.