Gedetailleerde informatie (st)

Stadstaat

Een stadstaat is een staat bestaande uit 1 stad (soms met enkele buitengebieden) met eigen wetten, belastingstelsel, leger enz. In de oudheid tot aan de Middeleeuwen kwamen stadstaten veelvuldig voor, enkele voorbeelden zijn de stadstaten in het oude Mesopotamië en Griekenland, Venetië, Hamburg. Tegenwoordig kennen we bijvoorbeeld nog Monaco en Vaticaanstad.

Stater

Een gewichtseenheid voor munten, vóór de Lydische koning Croesus/600v.C. was een stater 11-14 gram elektrum, na zijn hervormingen nog 8,5 gram.

Straboon (de schele, Latijn: Strabo)

Grieks geschiedschrijver en aardrijkskundige uit Pontos. Leefde ca. 63 v.C. tot 20 a.D. Hij bereisde vrijwel het gehele Romeinse rijk. De resultaten daarvan en een uitgebreide studie van de oude literatuur bewerkte hij tot zijn "Geografica", een algemene historische en aardrijkskundige beschrijving in zeventien boeken van de destijds bekende wereld.
Literatuur: Geografica, later uitgegeven door A. Meineke in drie delen in 1852 en 1853, met Latijnse vertalingen door C. Müller en F. Dübner (twee boeken) van 1853 tot 1857. Engelse vertaling door H.L. Jones in acht delen van 1917 tot 1933.
Straboon schreef verder ook zijn Hypomnemata Historica, historische werken die liepen tot 27 v.C. Deze zijn, zoals wordt aangenomen, volledig verloren gegaan.

Stymphaliden (Stymphalische vogels) en meer

Het meer en zijn omgeving worden genoemd in de Griekse mythologie. Volgens de legende was het hier dat de legendarische Hercules zijn zesde prestatie verrichtte en de Stymphalische vogels vernietigde. Het meer dankt zijn naam aan het karakter van de oude Griekse mythologie Stymphalus, de zoon van Elat.
De Stymphalische vogels genoemd werden eveneens door de Argonauten beschoten. Ze hadden koperen snavels en poten en hun koperen veren konden ze afschieten als dodelijke pijlen. Volgens sommige verhalen leven ze nu nog steeds in de Arabische woestijn.
Het meer: het Stymphalia-meer ligt in het noordoostelijke deel van de Peloponnesos (prefectuur Korinthië) op een bergplateau tussen de berg Kilini en Oligirtos op een hoogte van 600 meter boven de zeespiegel. Het meer ligt op ongeveer 42 kilometer van de stad Korinthe en wordt beschouwd als het grootste meer van de Peloponnesos.
Sinds de oudheid hebben het meer en zijn karstbronnen een belangrijke rol gespeeld in de watervoorziening van de regio en de irrigatie van de omliggende vallei, ideaal voor landbouwgrond. Tijdens het bewind van de Romeinse keizer Hadrianus werd hier een aquaduct gebouwd, waardoor water uit het meer naar Korinthe werd aangevoerd. Tegenwoordig is Stymphalia een moerassig meer en een aanzienlijk deel van het oppervlak is bedekt met riet. In de zomermaanden droogt het meer bijna volledig op. In de winter, wanneer het meer zoveel mogelijk met water is gevuld, bereikt het gebied 3,5 vierkante kilometer en is de maximale diepte 10 meter. Het meer en zijn omgeving staan ​​hedentendage bekend om hun rijke flora en fauna.

Styx

(Ook Aidoneus genoemd). De rivier de Styx was een zeer belangrijke rivier in de oude Griekse mythologie, maar één waar niemand je écht over kon vertellen. De rivier de Styx zou de wereld van de levenden scheiden van de wereld van de doden en je moest deze oversteken om met Hades de onderwereld binnen te gaan. In tegenstelling tot het oude Egypte, waar ze veel tijd besteedden aan het voorbereiden van de overledenen op hun hemelvaart naar het hiernamaals, geloofden de Grieken in plaats daarvan dat ze herboren zouden worden, maar in een ander lichaam. Als een Griek stierf, moest hun familie een munt bij hen begraven als betaling voor hun overgang naar het hiernamaals. Bij de rivier de Styx zou hun geest een ritje over de spookachtige rivier krijgen van Charon de gondelier, dienaar van Hades (God van de onderwereld). Als ze echter niet met een munt werden begraven, zouden ze in plaats daarvan moeten proberen over te zwemmen of voor eeuwig vast komen te zitten aan de rivierovergang. Sommige rusteloze zielen, zo werd gezegd, zouden proberen de rivier over te zwemmen omdat ze niet hadden betaald voor Charon's boot en sommigen haalden het, maar de meesten deden dit niet en hun geest was voor altijd verloren aan de onderwereld. De zielen die wél de andere kant van de rivier bereikten, moesten wachten om te worden overgeplaatst naar een nieuw lichaam waar ze de geest zouden worden in een pasgeboren baby. Dit was echter niet altijd een snel proces en soms moest de ziel enige tijd wachten om herboren te worden. Legenden beweren zelfs dat sommige verwrongen zielen die slecht waren in hun leven, gedoemd waren daar voor altijd te blijven, als straf voor hun zondige leven.