Ook wel Skamandros genoemd. Riviergod van de Troas, in Mysië, Anatolië (hedendaags Turkije). Zoon van Oceanos en Tethys, volgens Homerus echter zoon van Zeus.
Onder zijn afstammelingen zien we Teucer geboren uit Idaea, Callirhoe, Strymo, Glaukia en de Trojaanse nimfen de Naiaden.
Het verhaal gaat dat hij werd geroepen door de god Xanthus. Hij werd beledigd door Achilles en bond een wedstrijd aan tegen de heros, maar Hera stuurde Hephaestus om Achilles te helpen, Hephaestus op zijn beurt liet de rivier Skamandros opdrogen met zijn vuur, Scamander die hierdoor behoorlijk uit zijn doen was werd uiteindelijk wel gered door Hera die Hephaestus opdroeg de riviergod in leven te laten.
De rivier Skamandros was de grootse rivier van de Trojaanse vasteland. Hij ontsprong uit berg Ida en stroomde uit vlakbij de ingang van de Hellespont. Meerdere riviergoden van deze rivier zien we terug in: Simoeis, Heptaporos, en Kebren. Andere grote rivieren in de buurt waren de Rhodios in het oosten en de Satnoeis in het zuiden.
Scopas (4e eeuw v.C.)
Grieks beeldhouwer, verbond zich niet aan een bepaalde school. Werkte mee aan het mausoleum te Halikarnassos, eveneens aan de tempel van Artemis te Efese. Geboren te Paros (eiland temidden van de Cycladen in de Egeïsche zee). Was de eerste die brute gezichten maakte in marmer. Maakte vele architectuurwerken, men veronderstelt dat de tempel van Athena Alea eveneens van hem is.
Scylla
1: Scylla is één van de twee zeemonsters in de Griekse mythologie (de andere is Charybdis) die leefden aan weerszijden van een smal water. De twee zijden zijn zó dicht bijelkaar, dat je een pijl van de ene naar de andere kant kon schieten. Zeelieden die trachtten uit de buurt van de pijlen van de één te blijven werden door de ander onder vuur genomen. Hier kennen we een gezegde van: "tussen Scylla en Charybdis", wat dus zoveel betekent als: tussen twee kwaden moeten kiezen / tussen twee gevaren in zitten. Aanvankelijk werd dit water gelijkgesteld aan de straat van Messina tussen Italië en Sicilië, maar recente onderzoeken wijzen op kaap Skilla in het Noordwesten van Griekenland. Scylla had het gezicht en het lichaam van een vrouw, met 6 lange nekken waarop hondenkoppen zaten, elk voorzien van drie rijen scherpe tanden. Aan haar lichaam had ze twaalf hondenpoten en een vissenstaart. Ze was één van de kinderen van Phorkys en óf Hecate, óf Crataeis, óf Lamia óf Ceto (Scylla wordt aldus betiteld als één van de Phorkyden). 2: Een tweede Scylla kennen we als de prinses van Megara, dochter van koning Nisus die onaantastbaar was, zolang als een lok van zijn rode haar (verborgen in zijn witte haar) bleef bestaan. Koning Minos van Kreta viel Megara aan, maar Nisus wist hij niet verslagen kon worden vanwege die haarlok. Zijn dochter Scylla, raakte verliefd op Minos en bewees hem dat door de rode haarlok van haar vaders' hoofd af te knippen. Nisus stierf en Megara viel in handen van Kreta. Echter: Minos doodde Scylla vanwege haar daad jegens haar vader. Ze veranderde in een zeevogel die nadien voortdurend opgejaagd werd door haar vader, de zeearend.
Scythen
Oorspronkelijk Iraans, nomadisch ruitervolk. Leefde op de steppen van Centraal-Azië, ze richtten zich op de gebieden aan de Zwarte Zee. Werden later door de Sarmaten verdreven. Hun gebied strekte zich uit tot Zuid-Palestina en Klein-Azië. De Scythen trokken met hun grote kuddes vee vanuit Zuid-Rusland en Midden-Oekraïne verder naar het zuiden. Indien nodig trokken ze ten strijde op hun paarden waarvan ze eveneens grote kuddes bezaten, werden eveneens door Alexander de Grote geroemd om hun paardrijkunsten en vochten regelmatig schouder aan schouder tesamen met de Macedoniërs. Na de invallen van de Sarmanen werden de Scythen in twee groepen verdeeld. Ze beheersten lange tijd de Pontische steppe en een groot deel van Zuidoost-Europa. Waren zeer behendig in het bewerken van goud, zilver en brons. In graven van hun koningen is goud, sieraden en paarden gevonden. Hun taal was een Oost-Iraanse taal waarover weinig bekend is. Bekende stammen zijn o.a. de Saken en de Tocharen / Tochariërs.
