In de Griekse mythologie was Iolaus een zoon van Iphicles en dus een neef van Herakles. Toen Herakles moeite had om de Hydra van Lerna te verslaan vanwege het weer aangroeien van diens vele hoofden, dichtte Iolaus elke nek nadat Heracles het onthoofdde, wat de held in staat stelde om het dier te doden.
Iolaus trad vaak op als de wagenmenner en metgezel van Herakles en men dacht dat hij ook de eromenos (geliefde) van Herakles was. Plutarchus meldt dat in zijn tijd mannelijke stellen naar het graf van Iolaus in Thebe zouden gingen om een eed van trouw aan de held en aan elkaar te zweren. Deze inwijdingsmythe wordt verondersteld van oude oorsprong te zijn. Het graf van Iolaus wordt ook genoemd door Pindarus. Het Thebaanse gymnasium werd ook naar hem vernoemd, en de Iolaeia, een atletisch festival dat bestaat uit gymnastiek- en paardensportevenementen, werd jaarlijks ter ere van hem in Thebe gehouden.
Herakles huwde zijn ex-vrouw Megara met Iolaus omdat de aanblik van haar hem deed denken aan de moord op hun drie kinderen. Iolaus en Megara hadden een dochter, Leipephilene. Zij was een van de Heraclidae.
Na de dood van Herakles stak Iolaus diens brandstapel aan (volgens sommige overleveringen echter was het Philoctetes die dit deed).
Iolcos
Zeer oude stad in Griekenland gelegen in Thessalië. Zetel van koning Aeson, vader van Jason van de Argonauten. Aeson werd afgezet door diens stiefbroer Pelius. Iolcos was tevens geboorteplaats van Jason. Het is gesticht door Cretheus, zoon van Aeolus. Cretheus trouwde Tyro, dochter van zijn broer Salmoneus. Voor zijn huwelijk had zij al kinderen van Poseidon, pelias en Neleus. In Iolcos zijn als kinderen van Cretheus en Tyro geboren: Aeson, Pheres en Amythaon.
Het oude Iolcos lag waarschijnlijk op de plek van het huidige "Dimini" waar onlangs een Myceens paleis is teruggevonden en eerder al een neolithische nederzetting. Het wordt ook vereenzelvigd met het tegenwoordige Volos dat daar vlakbij ligt. De hele streek werd wel Aesonië genoemd. Rond 5000 v.C. zien we in dit gebied de "Sesklo-cultuur". Deze werd overlopen door de Diminiërs, een poosje zullen deze twee verschillende culturen ook naast elkaar geleefd hebben. Het is zeer waarschijnlijk dat de Diminiërs de voorvaderen waren waren van de latere bevolking van Iolcos.
Ionië
Oude regio in Anatolië, geografisch tussen Golf van Smyrna (Izmir) en de Golf van Mandalya (Didim). In de oudheid het gebied van de Ioniërs, één der vier Griekse stammen. Omvatte een bond van twaalf Ionische steden op de westkust van Klein-Azië. Was het eerste centrum van de Griekse beschaving. Werd ca. 500 v.C. Perzisch en daarna Macedonisch.
De meeste Ionische steden werden gebouwd rond 1050 v.C., Aanvankelijk ze leefde men van de landbouw en hadden geen vormen van kunst. Pas omstreeks 850 v.C. onder de invloed van Egypte, Assyrië, Fenicië en de Hettieten zien we in Ionië de eerste tekenen van een beschaafde samenleving verschijnen. De belangrijkste gebeurtenis was het ontstaan van het wetenschappelijk denken en observeren. Deze nieuwe methodische ideologie werd plotseling de grootste stap die de mensheid ooit in de geschiedenis van de beschaving heeft genomen. Met name Milete werd niet alleen een stad van de handel, maar ook een intellectueel centrum van Ionië en van de hele oude wereld. Een nieuwe generatie filosofen van de natuur (zoals ze zichzelf noemden) of met andere woorden: deze eerste wetenschappers begonnen het onderzoek van de natuur vrij van elke religieuze overtuiging en elk bijgeloof. De filosoof Thales (tevens koopman, wiskundige en ingenieur), de historici Anaximandros en Aneximenes, de geograaf Hecataeus van Milete en Kadmos, woonden allen in Milete. Deze wetenschappers maakten met behulp van de kennis die ze opgebouwd hadden tijdens hun bezoeken aan Egypte en Mesopotamië een synthese van deze kennis met hun nieuwe filosofie, moderne wiskunde, meetkunde, astronomie, filosofie en de meeste van de andere wetenschappen worden in Milete beoefend. Thales was de eerste mens die een zonsverduistering kon voorspellen vóórdat deze plaatsvond.
De Ioniërs waren ook zeer creatief in kunst en literatuur. De tempel van Artemis in de stad Efeze was 55 meter breed, 110 meter lang en volledig van marmer gebouwd. De architectonische stijl van de beroemde Ionische steden en gebouwen zijn zelfs tot in de 20e eeuw gekopieerd in Europa en Amerika. De steden van Bergama, Efeze, Priene, Milete, Didyma, Sardes en Aphrodisias zijn de meest elegante voorbeelden van de grote Ionische architectuur en stadsplanning. De beelden en een heleboel andere kunstwerken van de grote Ionische traditie zijn op tentoonstellingen in vele musea te zien, voornamelijk in Turkije en Griekenland. Toen de Perzen in de 4e eeuw v.C. Ionië binnenvielen hield de ontwikkeling op. Na de bufferstaten zoals Lydië, kwamen nu ook de Ionische stadstaten aan de beurt om door de Perzen geannexeerd te worden. Voor de filosofische ontwikkeling bracht dat, op termijn, een belangrijke verschuiving te weeg: het zwaartepunt ervan werd verplaatst naar Groot-Griekenland. Ca. 530 v.C. emigreerde Pythagoras van Samos naar Krotoon, in Zuid-Italië. Maar de échte censuur kwam er voor Ionië pas goed in 494 v.C., toen de Ionische opstand tegen de Perzen uitliep op een verpletterende vlootnederlaag bij Lade (eiland vlak vóór Milete). In de 6de eeuw waren de aanvankelijke negatieve gevolgen van de Perzische overheersing nog beperkt gebleven, economisch hield de bloei aan, en de Perzen lijken, althans in het begin, tolerante meesters te zijn geweest, maar rond het einde van de eeuw kwam daar verandering in. Met de mislukking van voornoemde opstand en vooral met de totale verwoesting van Milete was het voor goedgedaan met Ionië's politieke en culturele zelfstandigheid, op economisch vlak ging Athene de rol van Milete overnemen. Na deze periode zien we zoals bij de meeste gebieden in die regio het rijk van Alexander de Grote gevolgd door de diadochen en de Romeinen.
