Gedetailleerde informatie (eu)
Eukleides (Latijn: Euclides) (Leefde omstreeks 300 v.C.)
Eukleides (Latijn: Euclides) (Leefde omstreeks 300 v.C.)Grieks wiskundige, hoofd van de afdeling wiskunde van het museum te Alexandrië. Stelde een leerboek samen, "grondbeginselen der meetkunde" (Elementen of: "Stoicheia") in dertien boeken, welke o.a. behandelt: planimetrie, leer der evenredigheden, getallenleer, stereometrie. Zijn meetkunde noemt men de Euklidische meetkunde, deze is dus gebaseerd op de axioma's uit zijn "Stoicheia". Zijn grote verdienste is het gebruik van een deductief systeem ter verklaring van de wiskunde. De naam "Euklidische meetkunde" is pas in de 19e eeuw ontstaan ter onderscheiding van niet-Euklidische meetkunde, die alle axioma's gemeen heeft behalve de stelling dat door een punt P buiten een lijn slechts één lijn gaat die met de gegeven lijn evenwijdig is. Zijn werk was onaantastbaar, tot Einstein zijn relativiteitstheorie ontwikkelde. Euklidische meetkunde wordt ook wel parabolische meetkunde genoemd, in tegenstelling tot de hyperbolische meetkunde van Bolyai en de elliptische meetkunde van Riemann.
Eunuch
Gecastreerde man, vooral kamerheer van Aziatische harems in de oudheid. De gewoonte om eunuchs als bedienden te hebben in rijke en/of koninklijke huishoudens is zéér oud; we kennen het eveneens in het Byzantijnse tijdperk, waar het een overerving was van de Ottomaanse sultans. Eunuchs bereikten vaak hoge posities, de Byzantijnse generaal Narses was de meest bekende. In de moslim-wereld was het gebruik van eunuchs veel minder algemeen dan wordt aangenomen, echter: de verkoop van jonge mannen om eunuch te worden was vroeger een belangrijk onderdeel van Afrikaanse handel. De castratie, die de ontwikkeling van veel normale mannelijke eigenschappen in de weg staat inclusief het zwaarder worden van de stem, werd uitgevoerd met wisselend vakamanschap en al even wisselend succes. Van Constantinopel kennen we de toepassing van eunuchs voor zangkoren. In opera's van de 18e eeuw werden de mannelijke heldenrollen veelal vervuld door "castrati" en ook het pauselijke koor gebruikte "castrati" tot aan het begin van de 19e eeuw. Een beroemd castrato was Carlo Broschi Farinelli.Euphemus
Zoon van Poseidon en Europa (dochter van Tityus). Mogelijk was het niet Europa die hem baarde maar Mecionice of Oris (dochter van Orion of Eurotas). Volgens het ene verhaal was hij inwoner van Panopeus in Fokis, volgens het andere verhaal was hij inwoner van Hyria in Boeotië en leefde hij nadien in Taenarus. Hij kreeg een kind van een Lemnische vrouw genaamd Malicha (Malache, Lamache) met de naam Leucophanes, maar hij was getrouwd met Laonome, de zus van Herakles. Hij was 1 van de kaldonische jagers en de stuurman van het schip de "Argo" de argonauten en door de krachten die hij van zijn vader gekregen heeft kon hij lopen over water alsof het land was. Hij wordt gezien als de voorouder van Battus, de stichter van Cyrene en het volgende verhaal verbindt hem ook met die streek: toen de Argonauten hun schip dwars door Libië droegen richting de Middellandse Zee, werd hen door Triton een stukje Libische grond aangeboden. Geen van de Argonauten zou het accepteren, behalve Euphemus en met het stukje grond zouden zijn afstammelingen later de heerschappij over heel Libië kunnen krijgen. Toen de Argonauten echter Thera passeerden viel het stuk grond per ongeluk in zee en werd het meegenomen door de golven naar de Lybische kust. Vanaf dat moment moesten zijn nakomeling vanaf Thera Libië zien te bereiken, Euphemus moest dus nakomeling op Thera zien te krijgen, het zou maar liefst 17 generaties duren alvorens de verovering van Lybië plaats vond. Deze 17e afstammeling was Battus. Volgens Appolonius Rhodius was het het eiland Thera zelf dat ontstond uit het stukje grond.Euripides
Grieks treurspeldichter, leefde te Athene van ca. 480 v.C.-406 v.C., sinds 408 v.C. leefde hij aan het Macedonische hof. In zijn werken zien we een beïnvloeding door het werk van Anaxagoras. Zijn tragedies doen hem kennen als een zoekende, door de gangbare opvattingen onbevredigde geest. Hij analiseerde de Griekse mythologische wereld in het licht van zijn eigen moraal, waardoor zijn stukken modern-problematisch en psychologisch interessant zijn. Nadruk op intrige en toneeleffect, benadering van de sfeer van het dagelijkse leven, met enerzijds gevoelvolle lyriek en pakkend pathos, anderzijds nuchtere kritiek en alledaags niveau. Euripides was de 3e grootste treurspeldichter naast Aischylos en Sofokles, hij heeft waarschijnlijk 92 stukken geschreven, waarvan 17 tragedies en 1 saterspel bewaard zijn.Europa (godin)
Europa was aanvankelijk een Kretenzische maangodin, die als maagdelijke Foenicische prinses in de Griekse mythologie werd opgenomen. Ze was de docht er van de koning Agenor van Sidon.Ze had een affaire met Zeus, waar Hera nooit van vernomen heeft. Op een nacht droomde Europa van twee continenten, die de gedaanten van vrouwen hadden aangenomen. Azië beweerde dat sinds Europa in Azië was geboren, ze van haar was. Het andere continent, dat geen naam had, zei dat haar geboorte niet belangrijk was en dat Zeus haar Europa zou geven. Verstoord door de droom werd Europa in de vroege uurtjes wakker en viel niet meer in slaap. Ze riep haar metgezellen, die allemaal dochters van adel en van haar leeftijd waren. Het was een prachtige dag en ze gingen bloemen verzamelen bij de zee. Zeus merkte deze charmante groep op, vooral Europa, die de mooiste van de meisjes was. Volgens sommige bronnen zette Eros hem aan tot actie met een van zijn pijlen, hoewel Zeus nooit echt veel overtuigingskracht nodig had. In elk geval verscheen Zeus aan de groep in de vorm van een witte stier, een die mooier was dan alle andere; een stier die naar bloemen rook en prachtig loeide; een stier die zo duidelijk zachtaardig was dat alle maagden zich haastten om hem te strelen. De stier ging voor Europa liggen en ze gleed op zijn rug. Onmiddellijk stormde de stier weg, stortte zich in zee en begon snel vanaf de kust te zwemmen. Europa zag dat een stoet zich bij hem had aangesloten, Nereïden die op dolfijnen reden, Triton die op zijn hoorn blies en zelfs Poseidon. Hieruit realiseerde ze zich dat de stier een god moest zijn en smeekte ze hem medelijden met haar te hebben. Zeus sprak met haar en legde zijn liefde uit. Hij nam haar mee naar Kreta, waar hij was opgegroeid, en beloofde haar dat ze hem vele beroemde zonen zou baren. Haar zonen waren o.a. Minos en Rhadamanthus.Europa (werelddeel)
Om de geschiedenis van Europa meer gedetailleerd te zien, ga dan naar de beginpagina, onderstaand vind je uitsluitend een zeer beknopte uiteenzetting.
De geschiedenis van Europa is zeer complex. Hoewel er zeldzame uitzonderingen zijn, zoals Andorra en Portugal, die al honderden jaren opmerkelijk statische grenzen hebben, is de jurisdictie over delen van de landmassa van het continent ontelbare keren van eigenaar veranderd.
Beknopte geschiedenis van Europa:
- 146 v.C.: Dit was een jaar van verovering en expansie voor de Romeinse Republiek. De val van Carthago gaf de Romeinen de controle over het grondgebied in Noord-Afrika, en de plundering en vernietiging van de Griekse stadstaat Korinthe bracht ook een tijdperk van Romeinse invloed in die regio op gang. Deze beslissende overwinningen maakten de weg vrij voor de uiteindelijke overheersing van de Middellandse Zee door het Romeinse Rijk.
- 117: de piek van het Romeinse Rijk, onder Trajanus, was ca. 3 miljoen vierkante kilometer groot. Dit enorme rijk bleef grotendeels intact tot 395, toen het onherstelbaar werd opgesplitst in oostelijke en westelijke regio's.
- 370: De komst van de Hunnen
Aangespoord door ernstige droogte in Centraal-Azië, bereikten de Hunnen Europa en ontdekten een Romeins rijk dat verzwakt was door economische instabiliteit, te hoge uitgaven en toenemende invallen van rivalen langs zijn grenzen. De Hunnen voerden hun eerste aanval op het Oost-Romeinse rijk in 395 uit, maar pas een halve eeuw later, onder leiding van Attila, drongen horden dieper Europa binnen en plunderden en verwoestten ze onderweg steden. De Romeinen zouden later wraak nemen toen ze de ruziënde Goten en Hunnen aanvielen en de laatstgenoemden uit Centraal-Europa verdreven. - 1241: De Mongoolse invasie van Europa
Halverwege de 13e eeuw vielen Mongolen, onder leiding van kleinzonen van Genghis Khan, Rusland en Oost-Europa binnen en plunderden onderweg steden. Geconfronteerd met een invasie van deze troepen, legden Midden-Europese vorsten hun regionale conflicten tijdelijk opzij om hun territorium te verdedigen. Hoewel de Mongolen langzaam naar het oosten werden geduwd, doemden ze tot bijna de 16e eeuw groot op aan de rand van Europa. - 1362: Litouwen
Tegenwoordig is Litouwen 1 van de kleinste landen van Europa, maar op haar hoogtepunt in de middeleeuwen was het een van de grootste staten op het continent. Ze hielden verdere uitbreiding van de Mongolen tegen en brachten het huidige Oekraïne in zijn invloedssfeer. - 1648: na het verval van het Romeinse Rijk zien we extreme territoriale versnippering in Duitsland en aangrenzende regio's, dit tijdperk wordt "Kleinstaaterei" genoemd.
- 1871: Opkomst van Pruisen en de vorming van Duitsland als grote macht
- 1919: Het Ottomaanse Rijk
Het Ottomaanse rijk verkeerde aan het begin van de 20e eeuw in zijn afnemende jaren. Het rijk had grondgebied afgestaan in twee kostbare oorlogen met Italië en de Balkanstaten, en na de eerste Wereldoorlog begonnen de grenzen van de nieuwe natie Turkije aan de verste rand van continentaal Europa zich af te tekenen. - 1940-1946: Duitsland en Italië krijgen een groot deel van continentaal Europa in handen.
- 1991: ontbinding van de Sovjet-unie.
Eurystheus
Eurystheus was de koning van Mycene en Tiryns, een positie die Zeus had gereserveerd voor Herakles maar die hem ten deel viel dankzij Hera's behendige manoeuvres. Na de dood van Herakles achtervolgde Eurystheus, uit angst voor de nakomelingen van zijn rivaal, zijn kinderen en probeerde hen te vernietigen totdat hij zelf in de strijd werd verslagen.Zeus haalde Hera over om ermee in te stemmen dat Eurystheus koning zou zijn en Herakles hem zou dienen en 12 werken zou verrichten, door Eurystheus zelf voorgeschreven.
Hoewel Eurystheus een Perseïde van zijn vaders kant was, opende hij de weg voor de dominantie van de Pelopiden, zijn moeder was de dochter van Pelops. De Perseïden, omgedoopt tot Heraklides, keerden terug naar de Peloponnesos en namen bezit van wat zij beschouwden als hun legitieme erfenis.
Toen Herakles, gehoorzaam aan de Pythia (sibille) van Delfi, in Tiryns verscheen, beval Eurystheus hem de 12 werken uit te voeren. Sommige bronnen zeggen dat deze voorschriften werden gedicteerd door Eurystheus' lafheid en als bewijs voegen ze toe dat hij een bronzen kruik bezat waarin hij zich onder de aarde kon verbergen. Er wordt ook gesuggereerd dat Eurystheus om ijn bevelen aan Herakles gaf via de heraut Copreus, zoon van Pelops en vader van Periphetes, die jaar later werd gedood door Hector tijdens de Trojaanse oorlog.
Hoe dan ook, toen Herakles zijn werken had verricht, verdreef Eurystheus hem uit Argolis en toen Herakles stierf, toonde Eurystheus zijn vastberadenheid om diens nakomelingen (de Heraklides) te vernietigen. Dienovereenkomstig werden zij verbannen van de ene stad naar de andere. Ze zochten hun toevlucht in Trachis, waar koning Ceyx hun vader en voorvader had ontvangen, maar toen Eurystheus hun overgave eiste met dreigende oorlog, werden ze vriendelijk uitgenodigd om dat koninkrijk te verlaten en hun toevlucht te zoeken in Athene, waar Ceyx hen naartoe stuurde met het argument dat hij niet sterk genoeg was om zich tegen Eurystheus te verzetten. In hun nieuwe ballingschap gingen de Heraklides op het altaar van Barmhartigheid zitten en eisten bescherming op, die Theseus of zijn zoon Demophon verleende. Maar toen Eurystheus besefte dat Athene zijn vijanden niet zou overgeven, verklaarde hij de oorlog en viel Attica binnen. In de strijd die daarop volgde, werd het leger van Eurystheus echter verslagen en verloren hij en zijn zonen het leven. Eurystheus' hoofd, zo zeggen ze, werd door haar kleinzoon Hyllus naar Alkmene gebracht en stak zij uit haat met weefpinnen de ogen uit.
Een ander verhaal vertelt dat het leger van Eurystheus de Heraklides onder bevel van Iolaus ontmoette in Marathon waar zij, geholpen door de Atheners, de overwinning behaalden. Eurystheus zou gesneuveld zijn samen met zijn zonen en werd begraven in Gargettus, een plaats in Attica. Maar zijn hoofd, voegen ze eraan toe, werd afgehakt door Iolaus, en apart begraven nabij Tricorynthus, eveneens in Attica. Weer andere bronnen beweren dat het graf van Eurystheus zich dicht bij de Scironische weg bij Megara bevond, waar hij werd gedood door Iolaus, de man die zijn leger in Attica had verslagen. Iolaus, neef en voormalig wagenmenner van Herakles, was een oude man ten tijde van deze gebeurtenissen. Maar Hebe stond hem toe om voor 1 dag weer jong te zijn, zodat hij vergelding kon eisen. Iolaus zelf werd later begraven bij het graf van zijn grootvader Amphitryon in Thebe.
Er gaat ook een verhaal in de rondte dat Iolaus, nadat hij zijn kracht had teruggekregen, de strijdwagen met vier paarden van Eurystheus nabij de Scironische kliffen (aan de Saronische kust van de landengte van Korinthe) veroverde en de Myceense koning gevangen nam naar Athene, waar Alkmene hem hatelijk schepsel en schurk noemde en hem al zijn daden tegen haar zoon en de kinderen van haar zoon verweet. Eurystheus, die liever had gekozen om in de strijd te sterven dan geconfronteerd te worden met de haat van Alkmene, deze laatste slaagde erin zijn executie te bevelen.
Eurystheus was zijn gehele leven dé grote rivaal van Herakles en in de overleveringen komt hij hier nooit goed vanaf, hij blijft aan de held ondergeschikt.
Eurytion
Eurytion begon als herder voor Geryoneus, maar accepteerde onsterfelijkheid toen zijn vader Ares hem dat aanbood. Hij had er meteen spijt van, want hij moest Geryoneus voor eeuwig dienen. Toen Herakles het vee van Geryoneus bereikte, was hij nog maar net aangekomen of hij werd geconfronteerd met de tweekoppige hond, Orthrus. Met een enorme slag van zijn olijfhouten knots doodde Herakles de waakhond. Eurytion de herder kwam Orthrus helpen, maar werd op dezelfde manier behandeld. Daarna doodde hij Geryoneus.Eurythion hielp Hephaestus met een grap voor diens vader Ares. Uit dankbaarheid gaf Hephaestus hem een metalen spin waarmee hij Hephaestus op elk moment kon bezoeken, hoewel het apparaat maar 1 keer kon worden gebruikt.
Eurytion is getraind in man-tegen-man gevechten. Hij is erg sterk en snel, daarnaast heeft hij mogelijk een kleine mate van bevoegdheden die Ares zelf bezit. Omdat zijn moeder een nimf van de zonsondergang is, is het mogelijk dat hij krachten bezit die zijn afgestemd op haar domein.
Eusthatius van Antiochië
Eusthatius van Sebaste (ook: Eustatius, Eusthatius van Sebasteia. Stierf na 377) was een laat-antieke bisschop van Sebaste in Armenië. Eusthatius was de zoon van bisschop Eulalios van Sebaste. In Egypte, werd hij een student van Arius, die zich terug laat vallen op de leer van de doctrine van het Arianisme. Dit bracht hem in problemen toen bisschop Eustathios van Antiochië hem de opname in de geestelijkheid weigerde. Sinds ongeveer 355 bekleedde hij het bisdom in Sebaste. Tijdens de Ariaanse geschillen, behoorde hij tot de groep van Homoousianer die vochten tegen de Arianen, hiermee verdedigde hij de consubstantiatie van God met Jezus Christus. De belangrijkste leerling van Eusthatius was Basilius van Caesarea, met wie hij een lange tijd goede vrienden was.Eusthatius die zich niet voortdurend als bijbel-exppert bezig wilde houden wijdde zich vooral aan de bevordering van het monastieke leven in Armenië. Hij was zó succesvol dat het effect van zijn leer tot aan Paphlagonia en Pontus reikte. Hij werd door de Synode van Gangra in Paphlagonia veroordeeld wegens minachting van het huwelijk en de eigendommen van de monniken en werd in 358 afgezet door de Synode van Melitene (Malatya) in klein Armenië. Tot 373 was Eusthatius de leider van Klein-Azië, de zgn. "Pneumatomachen" (vechters tegen de geest), waardoor ook de vriendschap met Basilius eindigde. Nadat de bemiddeling, die op het Concilie van Constantinopel in 381 werd gevoerd, verworpen werd in een zogenaamde Colloquy, verbood Theodosius in 383 iedere sympathie met de Pneumatomachen. Zijn volgelingen, een groep van radicale asceten staan bekend als Eusthatianen of Eusthatianers.
