Kahlil Gibran
Over de liefde
Toen zei Almitra: "spreek tot ons over liefde".
En hij hief zijn hoofd op en liet zijn blik over de schare gaan en zij verstomde. En met een machtige stem zei hij:Not an advertisement, but looks like it
"Wanneer de liefde je wenkt, volg haar, al zijn haar wegen zwaar en steil.
En zo haar vleugelen je omhullen, laat je gaan, al zou het zwaard, verborgen in haar veren, je verwonden.
En zo zij tot je spreekt, geloof haar, ook al verstrooit haar stem je dromen, zoals de noorderwind je tuin verkeren doet in dorre woestenij.Want zo de liefde je kroont, zij kruist je ook.
En al dient zij tot je groei, zij snoeit je evenzeer.
Als korenschoven gaart zij je bijeen.
Zij dorst je tot je naakt bent.
Zij want je tot je vrij bent van je kaf.
Zij maait je tot je blank bent.
Zij kneedt je tot je buigzaam wordt, en geeft je over aan haar heilig vuur, opdat je worden zult tot heilig brood voor Gods heilig feest.
Al deze dingen doet de liefde, opdat je kennen moogt het verborgene van je hart en daardoor worden zult een deel van 's levens hart.
Maar zo je in je angst alleen haar vrede en haar genoegen zoeken zou, dan deed je beter je naaktheid te bedekken en van liefdes' dorsvloer weg te gaan, de seizoenloze wereld in, waar je zult lachen, maar niet je volle lach, en wenen, maar niet al je tranen.
De liefde geeft alleen zichzelf en put ook uit zichzelf alleen.
De liefde neemt niet in bezit en wil ook niet in bezit genomen worden: want de liefde is zichzelf genoeg.En als je liefhebt zeg dan niet:"God woont in mijn hart", maar veeleer: "Ik ben in het hart van God".
En meen niet dat je richting kunt geven aan liefdes loop.
want de liefde richt, zo zij je waardig acht, je loop.
De liefde zoekt alleen zichzelf te vervullen.
Maar als je liefhebt en verlangens koestert laat deze verlangens dan zijn:
Samen te smelten tot een snelvlietende beek die haar melodie zingt in de nacht.
De pijn te kennen van te veel tederheid.
De liefde te doorgronden, gewond te worden en vrijwillig en vreugdevol bloeden.
Bij het ochtendgloren te ontwaken met een gevleugeld hart, dankbaar voor weer een dag van liefhebben.
Te rusten op het middaguur en de vervoering der liefde te overpeinzen.
In de avond vol dankbaarheid huiswaarts te keren en in te slapen met een gebed voor je geliefde in je hart en een loflied op je lippen.