Kahlil Gibran
Over kinderen
En een vrouw die een kindje aan haar borst drukte vroeg "spreek tot ons over kinderen". En hij sprak, zeggende:
Not an advertisement, but looks like it
Je kinderen zijn je kinderen niet; ze zijn de zonen en dochteren van 's levens hunkering naar zichzelf.
Zij komen door je, maar ze zijn niet van je en hoewel ze bij je zijn, behoren ze je niet toe.Je moogt hen geven van je liefde, maar niet van je gedachten, want zij hebben hun eigen gedachten.
Je moogt hun lichamen huisvesten, maar niet hun zielen, want hun zielen toeven in het huis van morgen, dat je niet bezoeken kunt, zelfs niet in je stoutste dromen.
Je moogt proberen hun gelijke te worden, maar tracht hen niet aan jóu gelijk te maken, want het leven gaat niet terug, nóch blijft het dralen bij gisteren.Jullie bent de bogen, waarmee je kinderen als levende pijlen worden weggeschoten, de boogschutter ziet het doel op de weg van de oneindigheid en buigt je met zijn kracht opdat zijn pijlen snel en ver zullen vliegen.
Laat het gebogen worden door de hand van de boogschutter een vreugde voor je zijn, want: zo hij zijn pijlen liefheeft, zo mint hij ook de boog die standvastig is.