Laat ze hun eigen zonen sturen
Brief van de vader van een Palestijnse zelfmoordenaar
Het ondraaglijke verdriet
In een brief aan de editor van het Londens-Arabisch dagblad Al-Hayat,(1) schreef Abu Saber M.G., de vader van een jonge Palestijn die een zelfmoord-bomaanslag pleegde in een een stad in Israël: “Ik kan geen betere woorden vinden om deze brief te beginnen dan de volgende woorden van Allah, in zijn waardevolle boek (de Koran): Handel ten gunste van Allah en vernietig jezelf niet met je eigen handen.”(2)
Ik schrijf deze brief met een wegkwijnend hart en met ogen die onophoudelijk hebben gehuild. Wij moeten vandaag, meer dan wanneer ook, gehoor geven aan deze woorden in de Koran, handelen ten goede van Allah en ons weerhouden van daden die leiden tot onze eigen vernietiging.”
“Vrienden hebben mijn zoon overgehaald om zichzelf op te blazen; nu loeren ze op zijn broer”.
Not an advertisement, but looks like it
“Vier maanden geleden verloor ik mijn oudste zoon toen zijn vrienden hem verleidden en de weg des doods preekten. Ze overreedden hem om zichzelf op te blazen in een stad in Israël. Toen het zuivere lichaam van mijn zoon overal heen was uiteengespat, vervlogen voor mij eveneens de laatste tekenen van leven, tesamen met mijn hoop en overlevingsdrang. Sinds die dag, ben ik als een geestverschijning op aarde, om nog maar niet te spreken over het feit dat mijn vrouw, mijn andere zonen en dochters en ik zelf, zijn verdreven van ons huis omdat dit met de grond gelijk gemaakt is.”
“Maar de druppel die mijn emmer doet overlopen is het feit dat de de vrienden van mijn oudste zoon, de martelaar, waren begonnen met het manipuleren van mijn andere zoon, die nog niet eens 17 jaar oud is, teneinde hem te bewegen dezelfde kant op te gaan die ze mijn oudste zoon hebben opgeduwd, zodat hij zich eveneens zou opblazen om zijn broer te wreken, zeggende dat hij toch niets meer te verliezen zou hebben.”“Vanuit het bloed van het gewonde hart van een vader die het meest waardevolle dat hij bezat heeft verloren, wend ik mij tot de Palestijnse politieke partijen en meer nog tot de leiders van Hamas en de Islamitische Jihad en hun sjeiks, die religieuze regels en uitspraken gebruiken om nog meer zonen van Palestina de dood in te jagen – mij zeer wel beseffende dat het stimuleren van jonge mensen om zichzelf op te blazen midden in Israël, niet zal leiden tot afschrikking van vijanden en eveneens geen land vrij zal maken. Integendeel: het versterkt agressie en na elk zulks een daad worden burgers gedood, huizen vernietigd en Palestijnse steden en dorpen herbezet.”
“Waar halen ze het recht vandaan om onze kinderen de dood in te jagen ?”
“Nu verschijnen deze leiders en woordvoerders in de media om de vijand te dreigen met nóg grotere wraakacties, ter vergelding van de ander z’n daden. Ze drijven nog meer jonge mensen hun dood in”.
“Ik vraag uit eigen naam en uit naam van elke vader en moeder wiens zoon zichzelf heeft opgeblazen: met welk recht sturen deze leiders de jonge mensen, zelfs jonge jongens in de bloei van hun jeugd, de dood in ? Wie gaf hen een religieus of welk ander mandaat dan ook, om onze kinderen te verleiden zodat ze kiezen voor hun eigen dood ?”.“Dood, niet martelaarschap”.
”Ja, ik zeg: dood, niet: martelaarschap. Verandering en verfraaiing van dat woord, of het betalen van een paar duizend dollars aan de familie van een jonge man die is heengegaan en niet meer weerkeert, verlicht niet de schok en verandert niet het onomkeerbare einde. De bedragen die betaald worden aan de families van de “martelaren” veroorzaken meer pijn dan dat het goed maakt; het geeft families het gevoel dat ze worden beloond in ruil voor het leven van hun eigen kinderen”.
”Bestaat er voor het leven van deze kinderen een prijs ? Is de dood dan nog de enige manier om het recht te herstellen en het land te bevrijden ? En áls dit het geval zou zijn, waarom stuurt dan niet één van al die sjeiks die onder elkaar wedijveren in religieuze voorschriften, zijn eigen zoon ? Waarom is er niet één onder hen, steeds weer als een jonge Palestijn zichzelf opblaast, waarna deze leider in de media komt en zijn extase en geluk daarover uit, die zijn eigen zoon stuurt om hetzelfde te doen ?”.
”Waarom, tot op de dag van vandaag, hebben we nog nooit één van deze zonen of dochters zélf een explosieve riem om zien doen, teneinde er op uit te gaan om dátgene in daden om te zetten, in plaats van alleen de woorden te moeten horen die hun vaders dag en nacht prediken ?”.
“Zijn jihad, het martelaarschap en zinloze dood, dan slechts van toepassing op één enkel gedeelte van het volk en niet op andere sectoren ? Is het dan niet zo dat datgene wat geldt voor de zonen en dochters van het volk, ook geldt voor de leiders van het volk en hun eigen zonen en dochters ? Hoe lang zal dit koppige volk doorgaan met het betalen van de prijs voor de idiote politiek die reeds bewezen heeft een totale mislukking te zijn in het vertegenwoordigen van de door henzelf toegeëigende Palestijnse rechten?”.
“Met het uitbreken van de intifada, hebben de leiders hun zonen naar het buitenland gestuurd”.
“Maar wat, meer dan alles, het hart pijn en verdriet doet en tranen in de ogen doet vloeien, is het aanzien van de sjeiks en leiders, die het de dood in sturen van hun eigen kinderen ontwijken, zoals Mahmoud Al-Zahar, Isma’il Abu Shanab en Abd Al-‘Aziz Al-Rantisi. Op het moment dat de intifada uitbrak, zond Al-Zahar zijn zoon Khaled naar Amerika, Abu Shanab zijn zoon Hassan naar Engeland en (zoals ze verklaarde tegenover de pers), heeft de vrouw van Rantisi zich en hem ervan weerhouden, hun zoon Mohammed er op uit te sturen om zichzelf op te blazen. In plaats daarvan zond ze hem naar Irak, om daar zijn studie af te kunnen maken”.
Verwijzingen:
(1) Al-Hayat (Londen), 1 oktober 2002.
(2) Koran 2:195.