De doodsteek van de solidariteit

Ik ben een Amsterdammer, ik ben dol op wereldse zaken, op onbekende culturen, lekkere exotische gerechten, poezie in andere talen, prachtige kledij uit verre wereldstreken, interessante nieuwe manieren van omgang en mij onbekende filosofieën en gewoontes: er is zóveel schoonheid om ons koude kikkerlandje heen en je hoeft er niet eens ver voor te reizen.

Ik heb Nederland selectief Nationalistisch zien worden: we houden van macaroni en een nasibal, maar immigratie moet minder en anders denken wordt bestraft met hongerloonuitkeringen. We leven met sociale huurwoningnood en ridicuul stijgende prijzen voor alles inclusief eerste levensbehoeften zoals voedsel, energie en gezondheidszorg.

Not an advertisement, but looks like it

(Not an advertisement) 

Exdomos

Stamboom (NL)

Living in Portugal

Contact (Bluesky)

Websafe fonts

Als je de grote geldgod niet aanbidt, dan ben je een ketter en moet je keihard worden aangepakt, de zwarte Piet worden toegeschoven en verplicht worden met je hele hebben en houden en vooral met de billen bloot te komen buigen als een knipmes bij de afdeling sociale zaken om een grijpstuiver, want je bent een profiteur, een gezwel, een persona non grata. Je mag niks, behalve je bek houden en vooral solliciteren.

Toen ik 11 was werden op de Rooms-Katholieke basisschool waar ik zat, de kinderen Nederlands-Hervormd, behalve ik want dat wilde ik niet en mijn ouders stonden gelukkig achter mij. Maar dat was niet zonder gevolgen: er was kort daarvoor een nieuwe jongen in de klas gekomen uit Suriname, een neger, zo werd ons verteld. Hij had een heel donkere huidskleur, we leerden over de Surinaamse smeltkroes van verschillende ethniciteiten en hij behoorde zogezegd tot de bosnegers, “maar verder was hij een gewoon mens” zei de leerkracht (een bijna gepensioneerde broeder die van jonge jongens hield en ze graag liet logeren in de zomervakantie in zijn huis). In ieder geval: hij zat apart aan een tafeltje en ik moest bij hem gaan zitten, want vanaf de dag dat iedereen hervormd was, behalve ik, was ik ook anders.

Ik kwam uit een grote familie, had veel ooms en tantes, neven en nichten. Op zondag ging iedereen naar mijn opa en oma in Amsterdam oud-West, een klein 3-kamer woninkje waar mijn vader opgroeide in een arbeidersgezin met 8 kinderen.

Overdag was het klaverjassen, praten over politiek en langs de lijn luisteren op de radio. ‘S-avonds gingen de oudste neven en nichten met ieder een pan in de hand met één of twee ooms naar de Chinees voor een scheepslading Nasi-Goreng, kip-kerrie en loempia’s (sambal en kloepoek bij). De ooms dronken dan ook altijd een bieltje. Óf we gingen naar de snackbar voor 30 patat-met, frikandellen en kroketten.

Mijn ouders waren één van de eersten die Amsterdam Oud-West verlieten voor een spiksplinternieuwe flat in de Banne-Buisloot in Amsterdam Noord, waar de huren 3x zo hoog waren als in de oude stadswijken.
Langzamerhand kwamen er meer en meer werkende blanken met kroost wonen: men trok de oude wijken uit naar de nieuwbouwwijken toe en de kansarme blanke gezinnen gingen naar Lelystad waar je binnen 3 dagen een eengezinswoning met tuin kreeg en een bijstandsuitkering erbij.
De lege woningen in de oudere wijken werden gevuld met gastarbeidersgezinnen en de Nederlanders die daar achter bleven zagen hun stad veranderen en werden daar steeds harder in. De immigranten werden gedemoniseerd en gediscrimineerd. Niet alleen door de Amsterdamse bevolking maar ook door de werkgevers, als je sollicitatiebrief ondertekend was met Hassan of Achmed verdween je automatisch in de prullenbak, de tweede generatie werd uitgekotst en vooral de PVDA kreeg de schuld in de arbeiderswijken, want díe hadden al die buitenlanders hier naartoe gehaald en hun mooie buurtje kapot gemaakt met het woningtoewijzingsbeleid. De haat tussen de twee groepen groeide, integratiebeleid was er helemaal niet: men moest het maar gewoon met elkaar doen en vooral niet klagen want de politiek wilde het zo en de mensen hadden het maar gewoon te pikken.

Dat liep verkeerd af voor links: racisme groeide in rap tempo en multiculti was de modeterm om links van alle ellende de schuld te geven. Jan de arbeider was pissig en verliet de traditionele PVDA club voor extreem rechts. Turken, Marokkanen en Surinamers werden verketterd en de extreem rechtse populistische politici zagen hun kans schoon en zeiden de toverwoorden die het PVDA-volk wilde horen: profiteurs en testosteronbommen, dat scoorde bij Jan met de pet en de linkse politiek bleef dezelfde zoete woordjes brabbelen zonder enige vorm van daadkracht: de allochtoon moest integreren en de autochtoon moest accepteren. Maar hoe? Dat werd er niet bijverteld.

Zo maakte links het wel erg makkelijk voor extreem rechts, de traditioneel socialistische kiezer stapte massaal over naar de verste andere kant, opgenaaid door de extreem rechtse populisten. Niet dat ze echt een hekel hebben aan mensen met een migratie-achtergrond (sommigen wel), maar omdat ze vooral tégen de gevestigde politiek willen stemmen, tegen het politieke systeem van valse beloftes en concessies, van neerbuigendheid, moeilijke woorden en stropdassen.

Ik ging op mijn 18e tegen de stroom in: van de blanke flattenwijk terug naar de oude stadswijk de Kinkerbuurt en vond het geweldig. Haalde steeds vaker mijn vlees bij de Marokkaanse slager, mijn brood bij de Turkse bakker en mijn patatje bij de Egyptische snackbar en langzamerhand ging het beter met de mensen die er woonden, men raakte aan elkaar gewend en dezelfde problematiek van voorheen verplaatste zich naar de nieuwere wijken zoals Osdorp, Slotervaart en de Banne en twee generaties later weet niemand meer dat er in de familie traditioneel op de PVDA werd gestemd, de hele achterban is verdwenen en radicaler links zoals PPR, PSP en CPN is opgegaan in slap groen, er zit voor Jan met de pet niks anders op dan stemmen op PVV, FvD of een ander klein extreem rechts partijtje, want de slappe hap: nooit meer want verdraagzaamheid is slapte, zelfs de derde generatie moet worden verketterd en we willen al helemáál geen nieuwe immigranten erbij, de vluchtelingen worden gedemoniseerd tot gelukszoekers en in dezelfde hoek geduwd als de Joden in de jaren 20 en 30 van de vorige eeuw en de VVD vaart er wel bij: geen 500 weeskinderen en lekker ethnisch profileren, dat scoort bij de hatende kiezer, zó houden we links klein en extreem rechts een beetje in bedwang: vissen in beide vijvers.

Ik ben hem gesmeerd voor het neo-fascisme, het ego-kapitalisme en ongebreideld consumerisme, ik ben nu een immigrant in Portugal en ik wantrouw hier vooral de Engelsen en Nederlanders: in Noord-Europa moeten de immigranten zich vooral aanpassen, maar de Noord-Europeanen in Zuid-Europa spreken na 10 jaar de taal nog niet en weten alles beter, bah ik blijf er maar ver van weg.